Een levenslange verbintenis
Van alle dieren die God geschapen heeft zijn bij mijn weten de zwanen degenen die een verbintenis voor het leven aangaan. Wat een mooie, ontzagwekkende en tegelijk beangstigende gedachte is het dat God ook een levenslange verbintenis met mij wil aangaan.
Beangstigend omdat Liefde Zijn is. Ik mag het ontvangen. Ik hoef mij niet anders voor te doen dan ik ben. Hij wil dat ik kom. Heeft mij geroepen. Ondanks mijn angsten, mijn gevoelens van ‘niet goed genoeg’ te zijn, mijn twijfels, ja zelfs met mijn cynisme en mijn neiging de liefde te saboteren, zoals ik zo vaak deed in aardse liefdesrelaties. Waarom? Omdat kwetsbaarheid mij té veel gekost heeft. Een drang tot zelfbehoud. Een ‘wapenuitrusting’ die beschermde tegen nog meer afwijzing, maar mijn hart en ziel gaandeweg uitgehold heeft.
Hoe verwonderlijk is het toch dat Hij blijft! Hij gaat niet weg. Hij blijft kloppen op de deur van mijn hart. Ook al ben ik in de ogen van wereld allerminst ‘geslaagd’. Zelfs in mijn pogingen de wereld te behagen, weet en voel ik dat ik voor de wereld nooit genoeg zal zijn. Zij is vergankelijk en voorwaardelijk. Hij niet.
Hoe vreemd het misschien ook klinkt, de laatste tijd heb ik vaak het gevoel dat ik voor het eerst waarlijk een verbintenis aan ga. Ik heb gekozen voor de doop.
Hollandse nuchterheid wordt bij mij vaak afgewisseld door diepgevoelde emoties. Misschien is het een gevolg van een emotioneel onveilige jeugd. Die uitersten zijn soms erg vermoeiend. Hierdoor weet ik echter wel dat er strijd gevoerd om mijn ziel in de aanloop naar het bruiloftsfeest.
Het oude achter laten in het troebele water en schoon gewassen, wit als sneeuw, verrijzen als de opgestane bruid in de wetenschap dat deze bruidegom onvoorwaardelijk van mij houdt, ja, mij zelfs bij mijn naam geroepen heeft, is iets waar ik amper woorden voor kan vinden.
Waarom houdt Hij zoveel van mij?!
Wat een uitnodiging! Wat een geschenk!
Mislukt in de ogen van de wereld. Perfect voor God.
Telkens wanneer ik worstel met mijn overgave omdat mijn hart in dit leven al talloze malen vertrapt is en iedere keer wanneer ik de neiging heb mij af te sluiten voor Zijn stem, haal ik een beeltenis van Jezus voor de geest. Een afbeelding waarin hij vol liefde een schaapje op zijn schouders draagt. Een zwart schaap.
Een afgedwaald schaap, verdrietig, beschaamd, gehavend en schuw. Zijn liefde is zo groot dat zelfs al zou het dier van zijn schouder willen af springen, Hij het zou laten gaan. Maar Hij zal het nooit uit het oog verliezen. Nooit.
Ik wil daar blijven. Op zijn schouder. In Zijn armen. Omdat ik in al mijn hulpeloze pogingen om Hem lief te hebben, Zijn trouw en geduld nodig heb.
Beangstigend omdat Liefde Zijn is. Ik mag het ontvangen. Ik hoef mij niet anders voor te doen dan ik ben. Hij wil dat ik kom. Heeft mij geroepen. Ondanks mijn angsten, mijn gevoelens van ‘niet goed genoeg’ te zijn, mijn twijfels, ja zelfs met mijn cynisme en mijn neiging de liefde te saboteren, zoals ik zo vaak deed in aardse liefdesrelaties. Waarom? Omdat kwetsbaarheid mij té veel gekost heeft. Een drang tot zelfbehoud. Een ‘wapenuitrusting’ die beschermde tegen nog meer afwijzing, maar mijn hart en ziel gaandeweg uitgehold heeft.
Hoe verwonderlijk is het toch dat Hij blijft! Hij gaat niet weg. Hij blijft kloppen op de deur van mijn hart. Ook al ben ik in de ogen van wereld allerminst ‘geslaagd’. Zelfs in mijn pogingen de wereld te behagen, weet en voel ik dat ik voor de wereld nooit genoeg zal zijn. Zij is vergankelijk en voorwaardelijk. Hij niet.
Hoe vreemd het misschien ook klinkt, de laatste tijd heb ik vaak het gevoel dat ik voor het eerst waarlijk een verbintenis aan ga. Ik heb gekozen voor de doop.
Hollandse nuchterheid wordt bij mij vaak afgewisseld door diepgevoelde emoties. Misschien is het een gevolg van een emotioneel onveilige jeugd. Die uitersten zijn soms erg vermoeiend. Hierdoor weet ik echter wel dat er strijd gevoerd om mijn ziel in de aanloop naar het bruiloftsfeest.
Het oude achter laten in het troebele water en schoon gewassen, wit als sneeuw, verrijzen als de opgestane bruid in de wetenschap dat deze bruidegom onvoorwaardelijk van mij houdt, ja, mij zelfs bij mijn naam geroepen heeft, is iets waar ik amper woorden voor kan vinden.
Waarom houdt Hij zoveel van mij?!
Wat een uitnodiging! Wat een geschenk!
Mislukt in de ogen van de wereld. Perfect voor God.
Telkens wanneer ik worstel met mijn overgave omdat mijn hart in dit leven al talloze malen vertrapt is en iedere keer wanneer ik de neiging heb mij af te sluiten voor Zijn stem, haal ik een beeltenis van Jezus voor de geest. Een afbeelding waarin hij vol liefde een schaapje op zijn schouders draagt. Een zwart schaap.
Een afgedwaald schaap, verdrietig, beschaamd, gehavend en schuw. Zijn liefde is zo groot dat zelfs al zou het dier van zijn schouder willen af springen, Hij het zou laten gaan. Maar Hij zal het nooit uit het oog verliezen. Nooit.
Ik wil daar blijven. Op zijn schouder. In Zijn armen. Omdat ik in al mijn hulpeloze pogingen om Hem lief te hebben, Zijn trouw en geduld nodig heb.